Stefan Ossowiecki i jego dar jasnowidzenia cz.2/2

Teraz cytaty w których Ossowiecki opisuje proces jasnowidzenia

jaki zachodzi u niego:

„Do nad świadomości prowadzi pewna droga. Zrozumiałem

metodę, przy zastosowaniu której każdy człowiek jest w stanie

rozwinąć w sobie możliwości przejścia tej granicy a mianowicie

przez autosugestię świadomości swojej. Przez 25 lat pracowałem

nad tą metodą a pierwszy wskazał mi ją jog Wróbel.

Przede wszystkim więc usiłuję odtworzyć w mojej wyobraźni

jakiś przedmiot a gdy go już mam przed sobą takim, jakim jest

on w naturze to przez to świadomość moja podlega autosugestii,

znieczula się. Przez cały czas staram się przedmiot ów mieć

przed oczami i kiedy już widzę przedmiot lub krajobraz albo

człowieka na którym mi zależy, wówczas zaczynają znikać formy

przedmiotu jaki miałem przed oczami i wtedy odczuwam wielkie

zadowolenie psychiczne, posuwając się coraz dalej w kosmos

Wszechświata. Olbrzymie horyzonty i wizje powstają przed

oczami. Wystarczy wziąć jakiś przedmiot a w tej samej chwili

przenosi mnie on do tych miejsc do których skierowałem całą

uwagę a których on właśnie dotykał. Podczas takich momentów

tracę poczucie czasu i przestrzeni, temperatura się podwyższa,

serce szybciej bije i patrząc mam wrażenie, że jestem już tam

na miejscu. Widzę osobę, która redagowała dany dokument i

wiem co napisała. Widzę dany przedmiot w chwili gdy ginie i

wszelkie szczegóły towarzyszące temu zdarzeniu. To znów

trzymając jakikolwiek przedmiot w ręce, wyczuwam jego dzieje.

Wizja to mglista i trzeba niezmiernie wytężonego wysiłku, by

dostrzec niektóre momenty i sceny we wszystkich szczegółach.

Im więcej wkładam sił, aby dojrzeć tym słabiej widzę

rzeczywistość, która mnie otacza. Do wywołania stanu

jasnowidzenia wystarczy niekiedy parę minut, niekiedy zaś

oczekiwać nań muszę przez długie godziny. Zależy to w

znacznej mierze od otoczenia, gdyż niedowierzanie, sceptycyzm

a nawet zbyt silnie skupiona na mojej osobie uwaga utrudniają

a nawet uniemożliwiają mi odczytanie dokumentu lub

pojawienie się odczucia.

W momencie przejścia granicy świadomości, przebywając już

w świadomości Ducha Jedynego i mając przedmiot z miejsca,

dokąd chciałbym się przenieść, posługuje się tym przedmiotem

jak nicią Ariadny. Nasycony atomami eteru, mam ów przedmiot

za przewodnika w bezczasowo przestrzennej sferze. Ukazuje mi

on rychło wszystkie okoliczności jakie mu towarzyszyły a które

mniemam, choć niedostępne dla wzroku normalnego są w tym

eterze na zawsze odbite w postaci miejscowości, osób,

przedmiotów, czynności i ruchów. Po każdym seansie na pewien

okres zatracam poczucie czasu, trwa to nieraz kilka dni.

Najbardziej lubię i najłatwiejsze bywa dla mnie przenoszenie

się na odległość w chwili, kiedy dany fakt się dzieje. Takich

doświadczeń robiłem bardzo wiele. Przenoszenie się wstecz,

tj. po dokonaniu faktu jest o wiele trudniejsze. Trzeba wtedy

zużyć więcej energii, przejść granicę świadomości i trafić na

ślad klisz psychicznych. Gdy taki ślad uchwycę ,już mi lżej,

widzę wtedy bez błędu. Śmiało wówczas mogę mówić i

mówię to co było w przeszłości.

Dar jasnowidzenia jest czymś bezwzględnie niezależnym od

władz zmysłowych i nie dającym się uchwycić za pomocą

żadnej ze znanych nam metod rozumowania. Jasnowidzenie

nie ma nic wspólnego z fizjologicznymi procesami działania

myśli i inteligencji świadomej. Powstaje ono poza i ponad

światem organicznych zjawisk, niezależnie od funkcjonowania

neuronów mózgowych. Dowodzi ono bowiem, iż żyjąca

jednostka jest czymś innym i czymś więcej niż tylko organizmem.

Wszelkie odkrycia, wynalazki oraz doniosłe idee są niewątpliwie

następstwami przejawiania się jasnowidzącej intuicji.”

Podaję przykład takiego jasnowidzenia ,w którym Ossowiecki

cofnął się tysiące lat. Doświadczenie ze stopą mumii odbyło się

18.03.1935r. Sama stopa została przywieziona z Egiptu kilka

lat przed tym doświadczeniem. Ossowiecki mówi:

„Już wkraczam w ten daleki, nieznany świat. Ach jak to dawno.

Tysiące lat oddziela nas od niego. Widzę wyraźnie tę kobietę,

całe jej życie. Jest śniada, młoda, ładna. Posiada z lekka garbaty

nosek i miły wyraz twarzy. Ubrana jest w białą ,przejrzystą ,

długą szatę, na nogach złote bransolety i również na kiściach

rąk. Na szyi zaś ozdoby za złota i srebra, włosy splecione w

drobne, czarne warkocze, schowane pod wysoką tiarą,

zakończoną jakby kwadratem. Jest córką wysokiego dygnitarza

jakby księcia ale nie faraona. Mieszka w wielkim kamiennym

pałacu. Podwórze tego pałacu jest wysadzone drzewami i

krzewami, pośrodku kamienny basen z fontanną. Księżniczka

ma męża. Widzę go również. Jest szczupły, chodzi w czarnych

sandałach, jakby z drzewa, ubrany w białą tkaninę. Widzę ją

teraz leżącą na jakiejś sofie. Na głowie nie ma już tiary i

warkocze spadają z obu stron twarzy. Właściwie to nie są

warkocze a dużo drobnych warkoczyków. Na czole przepaska

czy też obręcz złota. Umarła przy dziecku w wielkich

męczarniach. Dziecko umarło również. Widzę jak ją wynoszą

umarłą na noszach. Nosze są pozłacane. Niosą ją do jakiegoś

domu nad rzeką. Tam się odbywa balsamowanie. Ach , jakie

to ciekawe. Wyjmują wnętrzności, mózg wydłubują jakimiś

długimi przyrządami przez nos. Ciało smarują olejkami,

wciąż posypując jakimś proszkiem. Teraz widzę jej pogrzeb.

Moc ludzi. Jacyś ludzie ubrani w długie szaroczarne szaty idą

w rzędach po sześciu i podskakują. Męża i ojca nie ma na

pogrzebie, nie idą za trumną, zostali w domu i klęczą na

podłodze z głowami pochylonymi do ziemi, przykryci całunem.

Trumnę wiezie czwórka białych wołów. Woły garbate z szarymi

grzbietami. Na nogi włożono im złocone futerały. Grzbiety

okryte czerwonymi kapami. Przy każdym z nich idzie mężczyzna

o długich włosach i prowadzi go. Trumna czy też karawan

wygląda jak długa, czarna skrzynia okuta złotem. Na niej jakieś

hieroglify jakby opisując życie zmarłej. Widzę w oddali piramidę.

Kondukt przechodzi koło niej, idzie dalej. Spostrzegłem otwór

w skale i korytarz, który prowadzi daleko w głąb. Dalej schody

idące w dół. Na końcu korytarza dość duży pokój wykuty w skale.

Tam składają trumnę z ciałem zmarłej. Obok ustawiają różne

przedmioty codziennego użytku oraz jedzenie na talerzach z

terakoty: ryż, wino, jagody, rodzynki i coś jeszcze. Przedmioty

te przynieśli w skórzanych workach. Widzę czarną urnę. Coś w

niej palą. To są wnętrzności balsamowanej kobiety, które spalają

się tu na miejscu, koło niej. Wszyscy grupują się dookoła urny i

płaczą. Widzę jakieś kobiety. To płaczki w zasłonach długich,

w czarnych szatach. Teraz wszyscy wychodzą, składają ręce na

piersiach, na krzyż. Widzę jak zamurowują wejście do sali,

jeszcze raz zamurowują przejście na zakręcie korytarza a potem

na końcu przy wyjściu. Zawalają wejście wielkim kamieniem i

zasypują ziemią. Dzieje się to dość daleko od wielkich piramid

i sfinksa, koło jakiejś góry na której dostrzegłem wyryte

płaskorzeźby.

Tego rodzaju doświadczeń robiłem kilka – odległość epoki przy

takich eksperymentach nie gra zupełnie roli. Zaczynam widzieć

z początku jakby przez ciemną zasłonę, potem coraz lepiej i

wreszcie rzeczywistość się zaciera a wówczas już opanowuję

sytuację.”

Jak widać dar jasnowidzenia daje dosłownie moc poznania całego

życia człowieka za pomocą przedmiotu którego używał.

W tym przypadku to zmumifikowana stopa zmarłej kobiety.

Pomyślcie jak można by było wpłynąć na zbadanie historii świata

dzięki odkopanym przedmiotom z minionych epok. Nie myślę

tylko o naszym świecie ale też o kosmosie ,skąd przybywały na

ziemię obce cywilizacje. Coś pięknego. Powinni takie zdolności

rozwijać i uczyć w szkołach bo Ossowiecki twierdził ,że każdy

człowiek ma w sobie ukryte tajemne właściwości. Dar ten jest

według niego głęboko ukryty w naszej jaźni i trzeba stale nad

tym pracować aby go z niej wydobyć, rozwijać i pogłębiać.

To nie koniec możliwości takiego daru. Teraz załączam cytat

z wizji Ossowieckiego ,dzięki któremu on sam wpłynął na

przebieg najbliższych wydarzeń i uratował życie ludziom.

„Bardzo często miewałem i miewam widzenia. Opiszę tu więc

jedno z nich, bardzo ciekawe, dzięki któremu miałem szczęśliwą

sposobność uratowania życia kilku ludziom.

Było to w końcu czerwca1923r. Pracując u siebie w gabinecie

i będąc trochę zmęczony, oparłem się wygodnie w fotelu i

przeniosłem się oczami Ducha, rzucając swój wzrok widzenia

w przestrzeń. Patrząc na Wisłę zauważyłem w pewnej chwili

w pobliżu mostu Poniatowskiego ,od strony Pragi kilku tonących

mężczyzn. Zdawałem sobie jasno sprawę, że widzę fakt, który

ma tu dopiero nastąpić. Wrażenie jak gdyby prądy zmienne

Wisły porwały kilku ludzi zaciekle broniących się przed wirem.

Chcą za wszelką cenę uprzedzić ten straszliwy wypadek,

natychmiast wybiegłem z domu, wziąłem dorożkę i pojechałem

na brzeg Wisły. Tutaj nie tracąc ani chwili czasu, wskoczyłem

do łodzi i kazałem się wieźć w kierunku kąpiących się ludzi.

Kiedy się już do nich zbliżyłem, kazałem przewoźnikowi

wjechać między kapiących się ale już tonących ludzi. Były

to już ich ostatnie wysiłki, twarze mieli wykrzywione.

Przewoźnik nie chciał się do nich przybliżyć, bojąc się aby

nie przewrócili łodzi. Dopiero suty napiwek skłonił go do

skierowania łodzi ku tonącym. Przy pewnym wysiłku udało

mi się wyratować trzech, jak się okazało żołnierzy 30 pułku.

Wciągnęliśmy ich siłą do łódki gdyż byli już bardzo słabi.

Chciałem uratować czwartego ale niestety był on od nas za

daleko. Podczas gdy ratowaliśmy tych trzech, zniknął on

pod wodą. Długo nie mogłem zapomnieć strasznych jego

oczu, w których już się odbijała nadchodząca śmierć.”

Jak widzicie takie dary mogą dosłownie zmieniać historię.

Jednak sami musimy je w sobie odkryć gdyż wiedza ta jest

przed nami ukrywana przez zarządców naszego świata.

Z ciekawszych eksperymentów jakie potrafił Ossowiecki

należy też wymienić ukazywanie się w astralu przy

nietraceniu kontaktu z ciałem fizycznym. Takich doświadczeń

w Polsce dokonał siedem i uważał je za niebezpieczne dla

zdrowia i życia.

Ossowiecki miał również zdolność widzenia aury człowieka.

Opisuje on kolory aury w swojej książce ,podaję kilka cytatów

na ten temat dla ciekawych:

„Każde usposobienie ma swój kolor aury i jawi się jako

zaburzenie elektronów z których wtedy wydzielają się fotony

w kolorach jakie są uzależnione od danego usposobienia.

Przy koncentracjach myśli – aura zielona. I rzeczywiście

spostrzegamy w życiu codziennym, że najbardziej uspokajająco

na system nerwowy czyli na psychikę człowieka działa kolor

zielony a mianowicie łąki, pola, ogrody w zieleni.

Przy usposobieniu twórczym – aura błękitna, gdyż błękit

usposabia człowieka do twórczych nastrojów, do poezji, sztuki.

Przy usposobieniu mistycznym, okultystycznym – aura

fioletowa, fiolety nosi kler.

Przy usposobieniu erotycznym, miłości gorącej, namiętnej -

aura czerwona.

Choroby – aura żółta i wreszcie śmierć – aura biała.

Zupełnie przypadkowo zauważyłem że kiedy zobaczę

wyłaniającą się z kogoś białą aurę w ten sam dzień, najpóźniej

nazajutrz człowiek ów umiera, sprawdzałem to często i

zawsze rezultat był taki sam. Zrozumiałem wtedy że aura

biała jest wyjściem ciała eterycznego, które przykrywa

wyjście ciała astralnego. Odczuwam to, przykładów

sprawdzonych miałem setki w swym życiu.”

Na koniec jeszcze cytaty mówiące co Ossowiecki myśli

o naszym życiu, tutaj na ziemi.

„Człowiek w każdej chwili swego życia powinien być

przygotowany do odejścia z tego padołu. Nasze

przeznaczenie jest zupełnie inne, daleko wznioślejsze, a

my tracimy tu czas, nie mamy go dość aby się godnie do

tej uroczystej chwili przygotować. Sens życia naszego to

śmierć. Całe istnienie ziemskie napełnione jest śmiercią.

Już od chwili urodzenia człowiek powoli zaczyna umierać.

Dla zmartwychwstania naszego trzeba przejść przez śmierć.

Krzyż jest symbolem śmierci, jest również symbolem

zmartwychwstania. Sens zatem całej filozofii życia

sprowadzi się do bardzo prostej rzeczy, poddania życia

doczesnego widokom życia przyszłego i poddania

automatycznej zasady człowieka, jego rozumu i woli,

zasadzie powszechnego Ducha i kierowniczego Ducha -

Boga. Natura nie jest Bogiem choć do Boga należy.

Ubóstwianie natury, zharmonizowanej całkowicie

substancji materialnej z Bogiem będzie stanowiło błąd

najcięższy czasów nadchodzących. Będzie to błąd, który

może doprowadzić ludzkość nowoczesną do katastrofy.

Zostanie zachwiana równowaga ,z jednej strony rzekoma

potęga coraz więcej triumfującej techniki, z drugiej zaś

brak wewnętrznego szczęścia, brak woli i silnych

charakterów. Może przez to nastąpić okres niebywałego

w dziejach chaosu. Ludzie oszołomieni potęgą techniki

staną przerażeni wobec wzmagającej się pustki własnych

serc. Chcę wzmocnić w każdym czytelniku siłę woli w

szamotaniu się ze złem.”

Prawie 80 lat po śmierci Ossowieckiego jego wizje się

spełniają. Technika panuje, coraz bardziej opanowuje ludzi

a ich serca stają coraz bardziej puste. Smutne to.

I zgadzam się że śmierć oznacza zmartwychwstanie czyli

oswobodzenie się duszy z pułapki ciała i podążenie w

stronę Stwórcy. Nasze ciało jest więzieniem dla duszy a

więc nasza materialna planeta jest również więzieniem.

Więzieniem w którym jako człowiek musimy nieustannie

walczyć ze złem o czystość naszych serc i sumień.

A po zmartwychwstaniu czyli opuszczeniu ciała dusza

wraca do świata z którego przybyła i z czystym sumieniem

łatwiejsza i krótsza jest wtedy jej droga do Stwórcy.

Stefan Ossowiecki przewidział wcześniej swój los.

Wkrótce po zajęciu Warszawy przez Niemców miał

wizję ,że Niemcy go rozstrzelają. I nastąpiło to na początku

Powstania Warszawskiego ,zapewne 5 sierpnia 1944r.

Tego dnia rozmawiała z nim Kazimiera Reych, Ossowiecki

był w grupie mężczyzn ,którą po kilku godzinach stania

Niemcy popędzili na tyły wypalonych budynków GISZ

przy Alei Szucha. W 10 minut później usłyszała strzały z

broni maszynowej i krzyki rannych, których dobijano

pojedynczymi strzałami. W ruinach GISZ rozstrzelano

blisko dziesięć tysięcy ludzi. Pozostały po nich prawie

trzy tony prochów ponieważ Niemcy oblewali zwłoki

benzyną i podpalali.

Niektórzy ludzie mają wyjątkowe dary. Należał do nich

niewątpliwie Stefan Ossowiecki, dlatego napisałem co

myślał na różne tematy mając taki dar bo miał zapewne

dostęp do wiedzy ,której zwykły człowiek nie posiądzie.

Warto jest takie myśli utrwalać , zastanawiać się nad

nimi i przekazywać je dalej. Co właśnie czynię wpisując

tutaj najciekawsze wg mnie cytaty aby każdy ,kto to

przeczyta mógł sam wyciągnąć własne wnioski.

Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Świat mego ducha

i wizje przyszłości” napisanej przez Stefana Ossowieckiego.

Dzięki za uwagę, skyszaman.