bramińscy czarodzieje ,fakirzy

„Ulubioną siedzibą magii zdają się być Indie. W kraju tym nie

przypisują nic zwyczajnym przyczynom, a nie ma czarów i uroków

do których by Hindus nie uważał niezdolnymi swoich czarodziejów.

Przeciwności, nieszczęścia, choroby, przedwczesna śmierć,

bezpłodność kobiet, poronienia, zawody, zaraza na bydło,

słowem wszelkie klęski gnębiące ludzkość, przypisywane są

tam zawsze praktykom tajemnym lub diabelskim jakiegoś

złośliwego czarodzieja opłaconego przez nieprzyjaciela.”

Dzisiaj będzie opowieść o bramińskich czarodziejach czyli fakirach

i „cudach” jakie robią potęgą swojego umysłu. We wcześniejszym

artykule napisałem o życiu i wierzeniach braminów ,dziś przykłady

z doświadczeń przeprowadzonych przez autora książki – Świat

pozagrobowy w świetle nauk tajemnych ,Ludwika Jacolliot z

fakirami. Autor książki ,na podstawie której powstał ten artykuł

mieszkał przez wiele lat w Indiach w XIX wieku i przez wiele dni

zapraszał do własnego domu fakirów i wydawał im polecenia do

wykonania, zadawał pytania, notował i starał się wyeliminować z

doświadczeń wszelkie możliwości fałszerstwa. Podczas wszystkich

doświadczeń w pomieszczeniu były tylko oni dwaj czyli autor

i fakir aby jeszcze wyeliminować pomoc innych osób.

Zacznijmy od podziału wtajemniczonych według klas:

„Pierwsza klasa wtajemniczonych obejmuje:

1. Grihastów.
2. Purohitów.
3. Fakirów.

Grihastowie czyli głowy rodzin są jakby łącznikiem pośrednim

pomiędzy świątyniami a ludem. Mają oni jedynie prawo i obowiązek

wywoływać w tajnym ustroniu swego mieszkania duchy przodków

i to tylko ze swego drzewa genealogicznego w celu otrzymywania

od nich nauk przeznaczonych dla kierowania się w wędrówce

ziemskiej.

Purohici czyli pospolici kapłani, biorą udział we wszystkich

uroczystościach rodzinnych, wywołują duchy przodków, wypędzają

złe duchy, wyprowadzają horoskopy, przewodniczą urodzinom,

małżeństwom, pogrzebom, wywołują zjawiska przepowiedni

szczęśliwych lub nieszczęśliwych i radzą we wszystkich wypadkach

opętania w celu oswobodzenia osób od mocy nieczystej.

Fakirzy czyli czarodzieje są kwestarzami świątyń, przebiegają oni

nieustannie wsie i miasta, wykonują na żądanie rzeczy najbardziej

nadzwyczajne i najsprzeczniejsze z tym co przyjęto nazywać

prawami natury, wspomagani przez duchy towarzyszące wszystkim

ich operacjom – według relacji braminizmu, mają też upoważnienie

i władzę wywoływania takowych.

Klasa druga wtajemniczonych obejmuje Sanjasów.

Klasa trzecia to:

1. Nirvani.
2. Jogini.

W tych dwóch klasach wyższych władza Wtajemniczonych jest

tej samej natury, tylko że się potęguje w wyższym stopniu.

Mają oni zdolności poddawania całego świata widzialnego swej

woli lecz wywołują zjawiska nadprzyrodzone tylko wewnątrz

świątyń a w rzadkich wypadkach u radżów i innych potężnych

i bogatych osobistości Indii. Według ich przechwałek czas,

przestrzeń, materia, nawet życie są dla nich niczym, dusze ich

posiadają władzę opuszczania swej powłoki śmiertelnej i

powracania do niej, rozkazują oni żywiołom, przenoszą góry

i wysuszają rzeki.

Było dla nas rzeczą niemożliwą uzyskać od wtajemniczonych

wyjaśnienia tyczącego się tej części Księgi Pitri ,która obejmuje

formuły, osłonięte tajemnicą przed profanami.

Formuły zaklęć magicznych kierowanych do różnego

rodzaju złych duchów są utrzymywane w tajemnicy przez

kapłanów indyjskich, tak samo jak formuły wywoływań

duchów wyższych. Stanowią one również osobną część księgi

Agrushada ,której nazwa Agrushada Parikshai pochodzi

właśnie od czarodziejów. Agrushada mówi również o zmorach,

inkubach i demonach Indii.

Jak widzimy cała ta organizacja opierająca się na kastach ma

na celu zapewnienie panowania nad narodem – stanowi

kapłańskiemu.

Niezależnie od bezpośredniego wpływu, czarodzieje mają liczne

kolekcje amuletów, talizmanów i środków zapobiegających

wszelkim czarom i urokom, na które mają ogromny zbyt.

Są to paciorki szklane, zaczarowane przez zaklęcia, wysuszone

korzenie aromatycznych ziół, mosiężne blaszki, na których

wyryte są kabalistyczne litery, tajemnicze wyrazy lub

dziwaczne rysunki.”

Autor mieszkał wiele lat w Pondichery. Fakirów indyjskich

uważał za prostych prestidigitatorów i zawsze odprawiał ile

razy się rekomendowali. Jednak słyszał wiele opowiadań o ich

nadzwyczajnych zdolnościach i w końcu postanowił je

sprawdzić dlatego też postanowił przyjąć kolejnego fakira,

który go odwiedził i zaproponował usługi. Fakir nazywał się

Salvanadin Odear ,miał ze sobą laseczkę o siedmiu kolankach,

był chudy i skąpo ubrany. Pierwszy przykład „czarów”:

„Fakir poprosił mnie bym mu dał przez mego służącego

siedem doniczek napełnionych ziemią, siedem cienkich kijów,

długich na dwa łokcie i siedem liści zerwanych z jakiego bądź

drzewa. Nie dotykając ich ,kazał je umieścić na jednej linii,

w odległości około dwóch swoich ramion i polecił aby w każdą

doniczkę wbił jeden kij a na każdym z nich osadził liść przebity

pośrodku. Każdy liść opadł wzdłuż pionowo stojącego kija i

oparł się o doniczkę jakby jej pokrywa. Po dokonaniu tego,

fakir wzniósł ręce złączone ponad głową i słyszałem jak

wypowiadał wyraźnie w języku tamul następujące wezwanie:

'Niech wszystkie potęgi czuwające nad zasadą duchową życia

i nad materią chronią mnie przed gniewem Pizacha (złych

duchów) i niech duch nieśmiertelny mający trzy postaci nie

odda mnie zemście Jamy'. Kończąc wyciągnął ręce w kierunku

doniczek z ziemią i zostawał nieruchomy jakby w ekstazie.

Od czasu do czasu wargi jego poruszały się jak gdyby powtarzał

dalej swoje tajemnicze wezwanie, lecz żaden głos nie dochodził

mych uszu. Słyszałem ,że media europejskie posługują się

pewnym alfabetem w ich mniemanych rozmowach z duchami.

Objaśniłem to fakirowi i zapytałem w jaki sposób mogłaby

zaistnieć komunikacja za pomocą takiego środka. Odpowiedział

pytaj ,liście pozostaną nieruchome gdy duchy nie będą miały ci

nic do powiedzenia, przeciwnie ,będą się wznosić gdy będą

chciały dać ci poznać myśli tych, którzy nimi kierują.

Miałem grę składającą się z liter i cyfr mosiężnych ,wrzuciłem

je wszystkie zmieszane do woreczka płóciennego a fakir

przybrawszy na powrót swą pozycję do wywoływania,

pomyślałem o mym przyjacielu, zmarłym około dwudziestu

lat temu i zacząłem wyjmować po jednej cyfrze i literze.

Biorąc każdą kostkę spoglądałem na wypowiadaną literę lub

cyfrę, patrząc na liście aby dostrzec najmniejszy ich ruch.

Czternaście kostek już użyłem a nic nadzwyczajnego nie

zdarzyło się, gdy wtem z pojawieniem się litery A, liście

poruszyły się i wzniósłszy się szybko aż do szczytu kijów,

opadły nieruchome na deskę, w której tkwiły kawałki bambusu.

Nie zdołałem ukryć wrażenia jakie uczułem widząc owo

wznoszenie się liści zgadzające się z pojawieniem pierwszej

litery imienia mego przyjaciela. Gdy woreczek opróżnił się,

wrzuciłem doń na nowo wszystkie litery i cyfry i dalej

prowadziłem ciągnięcie. Otrzymałem kolejno litera za literą,

cyfra za cyfrą następujące zdanie: Albain Brunier zmarły w

Bourg-en-Bresse 3 stycznia 1856 roku. Imię ,kraj, data ,

wszystko ściśle zgadzało się. Czułem jak krew mi napływa

do mózgu gdy czytałem te wyrazy, które się mieniły w dziwny

sposób przed moimi oczami.”

Czyż to nie tzw. cud? Czy zauważyliście że autor nic nie mówił

fakirowi tylko pomyślał o swoim zmarłym przyjacielu! Mógł

pomyśleć o czym chciał ,fakir musiał czytać w jego myślach

aby odgadnąć. Fakir przychodził przez piętnaście dni i był

poddawany wszelkim wymaganiom autora ,robił to z całą

uległością. Autor modyfikował opisane doświadczenie poprzez

zmianę daty dnia, miesiąca i roku, zmianę liter stanowiących

nazwisko. Co o tym napisał:

„Na ostatnim posiedzeniu jakie mi udzielił fakir, obniżył on

za pomocą zwyczajnego pawiego pióra, pusty talerz wagi,

podczas gdy talerz przeciwny obciążony był przez 80kilo.

Przez proste położenie rąk wieniec z kwiatów pływał w

powietrzu, jakieś nieokreślone głosy przebiegały przestrzeń

a niewidzialna ręka kreśliła świecące głoski. Ostatecznie ,co

do faktów czysto materialnych, powiedzieć mogę iż nie

dostrzegłem nigdy żadnego podstępu, pomimo że

poddawałem wszystko najściślejszej kontroli w celu

zapobieżenia mu. Co do faktów psychologicznych, usuwając

wszelką hipotezę interwencji nadprzyrodzonej a przyjmując

jedynie łączność fluidyczną między operatorem a obecnym,

oznajmić muszę iż nie osiągnąłem osobiście nic stałego, nic

nieziemskiego.”

W styczniu 1866r. autor przybył do świętego miasta Benares.

Tutaj poznał jak sam określił ,najdziwaczniejszego fakira

jakiego napotkał w Indiach. Przybył on z Trivanderamu na

przylądku Komorin, nazywał się Kowindazami. Autor

zaprosił fakira do swojego mieszkania. Na początku zapytał

fakira:

„Wiesz jaka siła rozwija się w tobie gdy wywołujesz zjawiska?

Odpowiedź – To nie siła przyrodzona tu działa, ja jestem tylko

narzędziem, przywołuję dusze przodków, one to objawiają

swą potęgę.

Pytałem wielu fakirów o to samo, wszyscy dawali mi mniej

więcej tę samą odpowiedź. Uważają się oni tylko za

pośredników między tym światem a niewidzialnymi.”

Jak widać, mamy znowu potwierdzenie wiary braminów w

niewidzialnych czyli w świat duchów. Co więcej ,to dzięki

modlitwom do owych duchów pomagają one fakirom w

tworzeniu tzw. cudów jak by nazwał to nie znający tematu

człowiek. Osobiście uważam, że Jezus również mógł znać

wiedzę tajemną ,dzięki której dokonywał uzdrowień czy

innych 'cudów'. Co więcej ,wiedza tajemna polegała

również na wskrzeszaniu zmarłych a jak wiadomo Jezus

zmartwychwstał ale o takich doświadczeniach napiszę przy

opisie wiedzy kahunów polinezyjskich w innym artykule.

Z fakirem Kowindazami autor spędził kilka dni na

przeprowadzaniu różnych doświadczeń. Opiszę ciekawsze.

„Fakir przyjął pozycję z dwoma rękami wyciągniętymi nad

ogromnym brązowym naczyniem, pełnym wody. Nie

upłynęło pięć minut gdy naczynie zaczęło drżeć i po chwili

przybliżać nieznacznie bez wstrząsów ku niemu, w miarę

zmniejszania się odległości zaczęły się wydobywać z naczynia

dźwięki jakby uderzano w nie stalowym prętem. W pewnej

chwili uderzenia były tak liczne i szybkie ,że sprawiały

wrażenie jakby gradu padającego na metalowy dach.

Poprosiłem Kowindazamę abym mógł kierować działaniem,

na co się zgodził natychmiast. Naczynie zawsze pod wpływem

czarodzieja posuwało się naprzód ,cofało się lub pozostawało

nieruchomo stosując się do żądania jakie wyrażałem. To znów

na jeden mój rozkaz dźwięki zamieniały się na nieprzerwane

warczenia albo przeciwnie, następowały po sobie powoli z

regularnością i dokładnością tykania zegara. Zażądałem aby

tylko co dziesięć sekund następowało uderzenie i śledziłem

na moim zegarku bieg wskazówki sekundowej. Potem

dziesięć krótkich uderzeń dało się słyszeć w ciągu pięciu

sekund. A wszystko to odbywało się bez przyrządów na

tarasie wielkości kilku metrów kwadratowych. Naczynie

wprawiane w ruch miało kształt wielkiej czary i było tak

ciężkie ,że dwóch ludzi mogło je zaledwie poruszyć.

Cóż to byłą za siła ,która poruszała taką masę?

Ponowiłem te same doświadczenia i powtórzyły się w

tym samym porządku i z taką regularnością jak poprzednio.

Fakir, który nie opuszczał swego miejsca ani nie zmieniał

pozycji, podniósł się nieco i położył końce swych palców

na brzegu naczynia, które zaczęło po chwili kołysać się do

taktu na prawo i na lewo z coraz większą szybkością.

Co jednak najbardziej mnie uderzyło to mianowicie ,że

woda zostawała nieruchoma w naczyniu jakby była

przyklejona do naczynia. Trzy razy podczas tych kołysań

naczynie wzniosło się nad posadzką około dwudziestu

centymetrów a gdy spadło na ziemię odbyło się to bez

żadnego dźwięku. Byłem pod urokiem ,patrząc ,notując,

nakazując wywoływać każde zjawisko z różnymi

modyfikacjami.”

Czyż to ni są tak zwane cuda dla nas ,ludzi zachodu?

Na wspomnianym tarasie byli tylko oni dwaj , nikogo

więcej nie było podczas doświadczeń aby ograniczyć

możliwości zafałszowania. Mnie to przesuwanie

ciężkiej czary dało do myślenia ,ponieważ w ten sam

sposób mogły być przesuwane ciężkie kamienne bloki

piramid. Wiadomo ze wiedza tajemna jest wiedzą

starożytną i zapewne kiedyś była powszechniejsza i

bardziej rozwinięta chociaż na pewno tylko wybrani

tzw. magowie mogli się nią posługiwać. Teraz taka

wiedza jest przed nami ukrywana i też tylko wybrani

ją znają. Teraz opiszę zjawisko wzniesienia:

„Wziąwszy laskę z drzewa żelaznego ,którą przywiozłem

z Cejlonu, fakir oparł prawą rękę o jej gałkę a oczy

utkwiwszy w ziemię zaczął wymawiać zaklęcia magiczne,

których nie używał w poprzednich dniach. Oparty jedną

ręką na lasce, fakir wzniósł się powoli na jakieś pół

metra nad ziemię, z nogami skrzyżowanymi wschodnim

zwyczajem i pozostał tak nieruchomy, w pozycji dość

podobnej do postawy posążków Buddy. Żadna podpora

nie łączyła go z laską, która stykała się z jego ciałem

jedynie poprzez dłoń jego prawej ręki.”

Podobne do poprzedniego doświadczenia ale tym

razem sam fakir został uniesiony. Nie ma wytłumaczenia

na takie „cuda” jak stosowanie starożytnej wiedzy

tajemnej czyli można powiedzieć modlitwy do duchów.

Zresztą wyżej podałem odpowiedź fakira ,że są oni

tylko pośrednikami kierowanymi przez duchy podczas

swoich wywoływań. Tu kolejna taka sama odpowiedź

fakira i pytania autora:

„ -Fakir jest niczym, odpowiedział z zimną krwią, on

wypowiada tylko mantry a duchy są posłuszne. To cienie

przodków frangi odwiedziły cię w nocy.

-Masz więc władzę i nad duchami obcych?

-Nikt nie może rozkazywać duchom.

-Źle się wyraziłem, jakże się dzieje, że dusze Francuzów

mogą słuchać przychylnie próśb Hindusa, wszak nie

należą do twej kasty?

-Nie ma kast w wyższych światach!

-Więc to moi przodkowie zjawili się tej nocy?

-Tak jak powiedziałeś.”

Dowiadujemy się z tej rozmowy że fakir modlił się

do duchów przodków autora aby one odwiedziły go.

Co oznacza ,nie ma kast w wyższych światach?

Chyba należy rozumieć wyższe światy jako duchowe

światy czyli niematerialne. Nie ma tam podziałów jak

na ziemi ale jak opisywałem we wcześniejszym

artykule o braminach różnią się one poziomem

osiągnięć duchowych. Co to daje? Wydaje się że daje

większe możliwości ,większą wiedzę bo im wyżej

rozwinięty jest duch czy dusza tym w coraz wyższych

światach może przebywać i tam zdobywać nową

wiedzę bo wierzę że cały czas ją zdobywamy i jest ona

coraz potężniejsza ,podobnie jak w naukach braminów

na poszczególnych stopniach wtajemniczenia.

Cytat odnoście wywoływania duchów:

„Wywoływania są dwojakiego rodzaju. Kierowane są do

duchów przodków, owe duchy, wywoływane mogą

przybyć na wezwanie skierowane do nich, jakikolwiek

zdobyły stopień, a także do duchów ,które nie należą do

drzewa rodowego wywoływacza, ale wezwania są

bezskuteczne, jeśli się odnoszą do duchów, które już

przebyły stopień bezpośrednio wyższy nad ludzkość.

Jak widać człowiek może wywołać ducha jednego ze

swych przodków w każdej okoliczności, choćby ten

doszedł już do rangi Prajapati, najwyższego kierownika

stworzeń i miał już być zaabsorbowany w wielkiej Duszy.”

Cytat ten mówi również o mnogości wyższych światów

duchowych i o „wielkiej Duszy” co można by nazwać

u nas Stwórcą. Teraz następny opis „czarów” fakira:

„Wziąwszy prosty stołek bambusowy bez poręczy

usiadł na nim ze skrzyżowanymi nogami a ręce założył

na piersiach. Po kilku chwilach przez które fakir zdawał

się skupiać swą wolę, bambusowy stołek na którym

siedział zaczął się cicho poruszać po ziemi małymi

ruchami, posuwając się za każdym razem o jakieś dziesięć

centymetrów. Obserwowałem Hindusa uważnie, był

nieruchomy jak posąg. Taras miał siedem metrów długości,

stołek w ciągu dziesięciu minut przebył go a dotarłszy do

końca zawrócił z powrotem i dotarł do miejsca, w którym

znajdował się pierwotnie. Kazałem powtórzyć trzykrotnie

owo doświadczenie, które tak samo się udało. Powinienem

zaznaczyć, że skrzyżowane nogi unoszącego się fakira

znajdowały się ponad ziemią o całą wysokość stołka.”

Teraz autor chce sam wymyślać doświadczenia dla fakira

aby jeszcze bardziej ograniczyć oszustwa. Pyta fakira:

„Czy nie mógłbyś pozwolić mi ,rzekłem ,abym ja sam

wskazał ci dziś zjawiska jakie pragnąłbym, abyś wywołał,

zamiast zostawiać to twojemu natchnieniu?

Zrobię co karzesz odrzekł po prostu Hindus.

Wziąwszy więc mały drewniany stolik, który podniosłem

bez wysiłku dwoma palcami, umieściłem go na środku

tarasu, prosząc fakira czy nie mógłby spowodować by

nie można go było poruszyć i przenieść gdzie indziej.

Malabarczyk skierował się natychmiast ku małemu

stolikowi i położywszy obie ręce na blacie pozostał

nieruchomo w tym położeniu blisko kwadrans, po

upływie tego czasu rzekł mi, uśmiechając się

-Duchy przyszły i nikt nie będzie mógł poruszyć tego

stolika bez ich woli.

Zbliżyłem się z pewnym niedowierzaniem i uchwyciwszy

stolik spróbowałem podnieść go, nie ruszył się, jakby był

wmurowany w posadzkę. Podwoiłem wysiłek i blat

stolika został mi w reku. Chwyciłem więc za nogi stojące

jeszcze połączone dwoma poprzeczkami na krzyż, lecz

nie osiągnąłem lepszego skutku. Poprosiłem fakira aby

udał się na przeciwny koniec tarasu, co uczynił i w

istocie po kilku minutach nogi stolika można było ruszyć.

Była tam więc jakaś siła.”

Następnie poprosił fakira aby wywołał melodię.

Za pomocą małego sznurka, którym autor obwiązał

drewniany prostokąt obejmujący mieszek (część przeciwległą

klawiszom)zawiesił flet na jednym z żelaznych prętów tarasu

w sposób, że wisiał w powietrzu jakieś pół metra nad ziemią.

Zapytał:

„-Czy nie mógłbyś wywołać jakiejś melodii?

-Wywołam dawnego ducha muzyki pagod – odrzekł z

zimną krwią.

Zaczekałem. Instrument ,zaraz po moim żądaniu zaczął

poruszać się i wydał najpierw szereg akordów, podobnych

dość do jakiegoś preludium a następnie zaczął śmiało

wygrywać jedną z najpopularniejszych pieśni na wybrzeżu

malabarskim. Przez cały czas wykonywania pieśni fakir

nie uczynił najmniejszego ruchu, poprzestając na dotykaniu

sznurka, który jedynie łączył go z harmonii fletem.

Chcąc skontrolować doświadczenie ,przyklęknąłem aby

dokładnie obejrzeć ruchy instrumentu i widziałem wyraźnie,

a złudzenie tu można wykluczyć jak klawisze opadały i

podnosiły się, stosownie do melodii.”

Jeszcze jedno ciekawe ,obrazowe doświadczenie:

„Przyniósł ze sobą woreczek napełniony bardzo drobnym

piaskiem, który wysypał na ziemię i wyrównał ręką tak,

aby tworzył powierzchnię około pięćdziesięciu centymetrów

kwadratowych. Po dokonaniu tego poprosił abym usiadł

naprzeciw niego przy stole z ołówkiem i kartką papieru.

Gdy zażądał kawałka drewna, podałem mu patyk bambusowy,

który on umieścił delikatnie na warstwie piasku.

-Słuchaj -rzekł mi – będę wywoływał Pitri. Gdy zobaczysz

przedmiot, który ni dałeś, wznoszący się pionowo i dotykający

ziemi drugim końcem, możesz kreślić na papierze znaki jakie

ci się podoba a ujrzysz je odtworzone na piasku.

Wyciągnął potem obie ręce poziomo przed sobą i zaczął

mruczeć tajemnicze formuły wywoływań. Po kilku chwilach,

bambus uniósł się z wolna tak jak powiedział, jednocześnie

ja zacząłem prowadzić ołówek po papierze, jaki miałem przed

sobą, kreśląc najdziwaczniejsze figury. Widziałem jak bambus

naśladował wiernie wszystkie moje ruchy, kreśląc fantastyczne

arabeski jakie rysowałem kolejno na piasku. Gdy się

zatrzymałem, improwizowany ołówek zatrzymał się również,

gdy zaczynałem znów mnie naśladował. Fakir nie zmieniał

swej pozycji i nic na pozór nie łączyło do z drobnym

narzędziem, którym kierował. Pragnąc wiedzieć czy z miejsca

w którym się znajdował nie mógł śledzić ruchów jakie

nadawałem ołówkowi na papierze, co jednak nie wytłumaczyłoby

jak mógł potem odtwarzać znaki, nie dotykając powierzchni

piasku na której się odtwarzały – odszedłem od stołu i

przybierając identyczną pozycję z Kowindazamą ,mogłem się

przekonać ,że nie mógł on zdawać sobie sprawy z moich ruchów.

Sprawdziłem następnie nakreślone obustronnie znaki – były

identyczne. Fakir wyrównawszy na nowo całą powierzchnię

piasku odezwał się do mnie.

-Pomyśl o jakimś wyrazie w języku bogów-sanskrycie.

-Dlaczego mianowicie w tym języku?

-Ponieważ duchy łatwiej się posługują tą nieśmiertelną mową

zakazaną nieczystym.

Hindus wyciągnął znów ręce, jak to czynił poprzednio,

magiczny ołówek poruszył się, stanął stopniowo i napisał

bez wahania wyraz „Parushaha” - Rodziciel niebieski.

Był to w istocie wyraz, o którym myślałem.

-Pomyśl o jakimś całym zdaniu – mówi dalej czarodziej.

-Już pomyślałem, odrzekłem.

I „ołówek” wypisał na piasku następujące zdanie:

Adisete Weikuntam Haris – Vishnu śpi na górze Weikunta.

-Czy duch, który ci daje natchnienie, mógłby mi przytoczyć

wiersz 243 z czwartej księgi „Manu”?- zapytałem.

Zaledwie wypowiedziałem to żądanie gdy patyk postarał

się je zadowolić, litera za literą, wskazany wiersz został

napisany przede mną.

Na koniec ,na ostatnie doświadczenie zażądałem odpowiedzi

kładąc rękę na małej zamkniętej książce, obejmującej kilka

pieśni Rig-Vedy, na pytanie, jaki jest pierwszy wyraz

piątego wiersza, stronicy dwudziestej pierwszej?

Odpowiedź brzmiała: Dewodatta – Dany od Boga.

Stwierdziłem ,że tak było w istocie.

-Chcesz postawić jakieś pytanie w myśli?-rzekł czarodziej.

Zrobiłem zwykły ruch głową na znak potwierdzenia i na

piasku został wypisany następujący wyraz – Wazundara

czyli Ziemia. Pytanie moje brzmiało:

Kto jest naszą wspólną matką?”

Czyż te doświadczenia nie są imponujące? Jak dla mnie są.

Tyle różnych możliwości i doświadczeń wykonywanych na

zamówienie ,czyli wymyślanych przez autora i to jeszcze

podawanych myślami a nie słowami. I wszystko jest robione

na bieżąco ,bez namysłu i przygotowania. Nie da się tego

wytłumaczyć znaną nam nauką. Ale jest to wiedza skoro

ludzie ,czyli fakirzy mogą ją zdobyć więc jest również

możliwa do nauczenia przez innych. Niestety jest ściśle

ukrywana przed masami, tylko nieliczni są do niej

dopuszczani, w wypadku braminów ,ci z ostatniego stopnia

wtajemniczenia ,starannie wybrani po dziesiątkach lat

nauki i poświęceń. Pokazują oni co potrafią „wyczarować”

lecz nie zdradzają w jaki sposób to czynią, nie zdradzają

magicznych formułek i sposobu jak doszli do takiego

wysokiego stanu współpracy z duchami zmarłych przodków.

Jest to wiedza którą można wykorzystywać w dobrych jak

i złych celach. Napiszę o tym przy opisie „czarowania”

kahunów polinezyjskich w innym artykule.

Na koniec jeszcze cytat autora o samej magii:

„Aby stać się biegłym w magii, wystarczy uczyć się od

nauczyciela magii, którego czarodzieje zwą swym guru,

ni mniej ni więcej tylko tak jak wyznawcy doktryny

filozoficznej Pitri, formuł wywoływań oddających w

naszą moc złe duchy i ich potęgę. Dla wprawienia

duchów w działanie, czarodziej ucieka się do rozmaitych

tajemniczych praktyk, do zaklęć ,ofiar i rozmaitych formuł.”

Ten artykuł miał pokazać ,że istnieją siły o których mało

kto ma pojęcie ,siły którymi można kierować i które mają

wielką moc. Te doświadczenia pokazują tę moc choć

pokazują tylko tzw. wierzchołek góry lodowej.

Domyślam się że taką wiedzę posiadały stare plemiona

w różnych częściach ziemi np. indiańscy szamani.

Niestety ,rozwój cywilizacji i religii niszcząc te plemiona

wytępił też tą wiedzę. Zeszła ona do „podziemia” tym

bardziej że religie np. chrześcijańska paliła na stosie ludzi

stosujących taką magię uważając ich za wiedźmy. Myślę,

że Kościół ,przynajmniej na szczycie czyli w Watykanie

znał prawdę ale chciał wyeliminować postęp i konkurencję,

która ograniczała by ich władzę nad ludem.

Artykuł wyszedł długi ale chciałem umieścić w nim dokładne

cytaty opisujące magię fakirów aby każdy mógł sam się nad

tymi doświadczeniami zastanowić i przemyśleć jaki ta

wiedza może mieć wpływ na rozwój ludzkości i dlaczego

nie jest uczona w szkołach jej pozytywna strona a można na

jej podstawie leczyć ,budować ,tworzyć itp. Moja odpowiedź

brzmi, ta wiedza jest zatajana aby nami łatwiej rządzić i

wykorzystywać nas finansowo. Jak widzimy stosowanie tej

wiedzy można powiedzieć nie wymaga nakładów finansowych

czyli nie tworzy kosztów przez co wszystko co jest możliwe

do stworzenia z jej wykorzystaniem będzie bardzo tanie w

produkcji a jak napisałem możliwości tej wiedzy są duże.

Wykorzystana w tajemnicy przez garstkę ludzi u władzy

daje im jeszcze większą przewagę nad narodami. Będzie to

jeszcze bardziej widoczne gdy opiszę magię kahunów.

Podczas gdy my musimy zasuwać na opłaty za energię czy

paliwo oni mają te produkty za darmo dzięki takiej wiedzy

albo wręcz są one zbędne z powodu poznania np. nowej

metody transportu. Można by wymyślić więcej zastosowań

jakby dobrze się poznało tą zakazaną wiedzę.

Dzięki za uwagę. Skyszaman